Okres hellenistyczny
Encyklopedia PWN
portretowa głowa z brązu pochodząca zapewne z posągu konnego, powstałego w środkowej Italii być może w 1. poł. III w. p.n.e.,
Cyzyk, gr. Kýzikos, rzym. Cyzicus,
staroż. miasto w północno-zachodniej części Azji Mniejszej (Turcja), na płw. Kapıdağı, nad morzem Marmara.
Daskylejon, gr. Daskýleion,
w starożytności miasto we Frygii (północna Azja Mniejsza), nad jez. Daskylitis (ob. Manyas);
Efez, gr. Éphesos,
ruiny starożytnego miasta w zachodniej Turcji, w ilu İzmir, w pobliżu wybrzeża M. Egejskiego, na zachód od m. Selçuk.
eklektyzm
filoz. w filozofii końca okresu hellenistycznego eklektyzm stanowił próbę łączenia platonizmu, arystotelizmu i stoicyzmu; termin eklektyzm wprowadził Diogenes Laertios na oznaczenie pogladów tych właśnie filozofów; podobna tendencja występowała w myśli filologów odrodzenia; w okresie oświecenia eklektyzm polegał na zastępowaniu systemów filozoficznych podejściem historycznym (szkoła Ch. Wolffa oparta na filozofii G.W. Leibniza); w XIX w. W. Cousin rozwinął koncepcję teorii pluralistycznej, łączącej 4 podstawowe nurty filozoficzne: idealizm, sensualizm, sceptycyzm i mistycyzm; koncepcję tę krytykował m.in. H. Taine, uważając ją za syntezę o charakterze niespójnym i przypadkowym; obecnie terminu eklektyzm używa się czasem jako określenia pejoratywnego — synonimu nieautentyczności, sztuczności i powierzchowności intelektualnej.
[gr. eklektikós ‘wybierający’],
